Και φέτος η Αρσαλή ¨έκανε το θαύμα της ¨
Και φέτος άνδρες της Υπάτης ή αλλιώς <<Αρσαλιώτες >> τίμησαν την παράδοση και ανηφόρισαν την τέταρτη ημέρα του Πάσχα για την σπηλιά της Αρσαλής, όπου βρίσκεται η εικόνα της Αγίας Ιερουσαλήμ.
Το μονοπάτι κουραστικό αλλά είναι η ψυχή η οποία ξεκουράζεται. Δεν χρειάζεται σωματικές αντοχές αλλά ψυχικές , λένε οι άδρες που ανεβαίνουν χρόνια, σημειώνοντας ότι η ψυχή καθαρίζει , αγαλιάζει και <<ανασταίνεται >>. Γι αυτό και η συγκίνηση κάθε χρόνο είναι μεγαλύτερη αφού όλο και πιο νέα παιδιά εκφράζουν την επιθυμία τους να ανέβουν στην σπηλιά.
Δείτε επίσης....
Εκτός από το θρησκευτικό συναίσθημα ο αναβάτης απολαμβάνει μια μοναδική θέα και φυσική γραφικότητα , που τον κάνει να ξεχνά την κούρασή του και τις δυσκολίες.
Πάνω στα ψηλώματα της ελατοσκέπαστης Οίτης , μια σπηλιά πελώρια ανάμεσα στα βράχια , φαντάζει σαν μάτι Κύκλωπα που αγρυπνά για το βασίλειό του. Είναι η σπηλιά της Αρσαλής (Αγίας Ιερουσαλήμ), που οι Υπαταίοι ,τιμώντας τη μνήμη της , διαμόρφωσαν ένα μέρος του εσωτερικού της σε εκκλησούλα και την γιορτάζουν σύμφωνα με τα τοπικά έθιμα.
Σύμφωνα με μια εκδοχή, κατά τα παλιά χρόνια στη σπηλιά αυτή μεταφέρθηκε από πιστούς , με σκοπό τη διαφύλαξή της από τους αλλόθρησκους , η εικόνα της Αγίας που κατά το επίσημο εορτολόγιο μαρτύρησε στη Βέροια , μαζί με τους τρεις γιούς της, Σεκένδο, Σεκενδίκο και Κυγόρο και γιορτάζεται από την Εκκλησία στις 4 Σεπτεμβρίου.
Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή , τα παλιά χρόνια που οι Άγιοι Τόποι πατήθηκαν από τους άπιστους, μια εικόνα – Παναγία κυνηγημένη πέταξε να φύγει από εκεί , για τόπο που θάτανε καλοδεχούμενη. Πετώντας όμως , συνάντησε άλλη μια κυνηγημένη από την Προύσα και μαζί πετάγανε στον ουρανό πάνω από τη Μικρά Ασία κατά τη Δύση.Φτάσανε στα μέρη μας και πήγε κατά τα μέρη του Βελουχιού η κυνηγημένη της Προύσας όπου έγινε η Παναγία Προυσιώτισα και η άλλη διάλεξε το βουνό της Οίτης για να βλέπει όλο τον κάμπο και να είναι ασφαλισμένη.Τρύπησε το βουνό και έφτιαξε η Παναγιά από την Ιερουσαλήμ τη σπηλιά που έγινε το ενδιαίτημά της και ο τόπος της προσευχής και της λατρείας της στο Θεό.Σιγά-σιγά και χρόνια με τα χρόνια έγινε «Ερσαλήμ» , «Αρσαλήμ» , «Αρσαλή».
Την παραμονή της γιορτής, Τετάρτη , οι πιστοί ξεκινούν ανηφορίζοντας για τη σπηλιά της Αγίας. Όταν οι προσκυνητές φτάσουν στη σπηλιά , προσπαθούν να εξασφαλίσουν τα μέσα για την διανυκτέρευσή τους (τόπο – «γιατάκι», ξύλα για τη φωτιά) και μετά προσέρχονται στον Εσπερινό , μέσα σε αυτό το φυσικό ειδυλλιακό περιβάλλον.
Το πρωί της Πέμπτης γίνεται λειτουργία σε μια ατμόσφαιρα κατάνυξης και προσευχής.Στο τέλος ο Παπάς μοιράζει αντίδωρο και ο ένας εύχεται στον άλλο «χρόνια πολλά» και «βοήθειά μας η σημερινή».
Από τους διοργανωτές της γιορτής δίνεται το σύνθημα της αναχώρησης – κατάβασης, με προορισμό τη θέση «Περιβόλια». Εκεί φτάνουν οι προσκυνητές- Αρσαλιώτες σε διονυσιακή μέθη και στεφανωμένοι με μοσχομύριστα κλαδιά από ανθισμένο έλατο και αγριολούλουδα της Οίτης, όπου τους περιμένουν οι συγγενείς , οι φίλοι και οι επισκέπτες , για να ακολουθήσει χορός , φαγοπότι και ξεφάντωμα. Το απόγευμα Αρσαλιώτες και μη , κατηφορίζουν προς την πλατεία των Αινιάνων όπου γίνεται Αγιασμός και συνεχίζεται το γλέντι με συνοδεία οργάνων.
Το τοπικό αυτό έθιμο κλείνει με την παρουσίαση χορών της Υπάτης από το χορευτικό του Πολιτιστικού Συλλόγου «ΟΙ ΑΙΝΙΑΝΕΣ», χορό των Αρσαλιωτών και λαικό πανηγύρι.
