Μήνυμα Απ. Καραναστάση για Πολυτεχνείο
Τι είναι, αλήθεια, η σημερινή μέρα; Είναι μια ακόμη επέτειος κάποιας ηρωικής πράξης του λαού μας, απ’ αυτές που είναι γεμάτο το ημερολόγιο, γιατί η μοίρα αυτού του λαού τον έφερε πολύ συχνά αντιμέτωπο με καταστάσεις που μόνο με ηρωισμό αντιμετωπίζονται; Είναι η ετήσια ευκαιρία μιας ολόκληρης γενιάς να θυμηθεί τα νιάτα της, να υπερηφανευτεί αλλά και να ωραιοποιήσει καταστάσεις του παρελθόντος για να καταδικάσει με ευκολία μεταγενέστερες και τωρινές; Είναι, τέλος, η ευκαιρία των κάθε λογής άλλων, είτε να καπηλευτούν τη δόξα είτε να λοιδορήσουν την κατάληξη των πρωταγωνιστών;
Δείτε επίσης....
Είναι όλα αυτά και μαζί τίποτε από αυτά. Όσοι ήταν εκεί, δεν έχουν ανάγκη από τα εύσημα των απόντων, ο ηρωισμός τους δεν μπορεί να σπιλωθεί από τις λάθος επιλογές που έκαναν ορισμένοι απ’ αυτούς, αλλά, θα πρέπει και οι ίδιοι να ξέρουν ότι, αφού η ιστορία τους γράφεται ακόμη, δεν αρκεί μια στιγμή αλλά απαιτείται μια ολόκληρη ζωή για να οριστικοποιηθεί το στίγμα που αφήνει κανείς πίσω του.
Δεν είναι όμως υπόθεση μόνο των εκεί παρόντων το Πολυτεχνείο. Και γι αυτό ακριβώς γιορτάζουμε αυτή την επέτειο. Είναι υπόθεση όλων μας. Είναι υπόθεση, πρώτιστα, των νέων, που έχουν ένα εμφαντικό παράδειγμα του πως η νεολαία αγωνίζεται για το μέλλον της, δεν παραδίνεται μπροστά στις υπέρτερες δυνάμεις που την καταπιέζουν και της κλείνουν τον δρόμο, δεν επηρεάζεται από την ηττοπαθή στάση των μεγαλύτερων ούτε από την άρνηση των βολεμένων. Δεν τρέπεται σε φυγή, δεν πιστεύει στον ατομικισμό του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Είναι όμως και υπόθεση όλων όσων έχουμε πάψει πια να είμαστε «νεολαία». Όλων όσων ζήσαμε τα τότε γεγονότα και το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίσθηκαν. Όλων όσων ξέρουμε τι σημαίνει η κατάλυση της ελευθερίας και της δημοκρατίας, η καταπίεση και η τρομοκρατία. Όλων όσων βλέπουμε σήμερα τη δικτατορία των αγορών και του κεφαλαίου να έχουν υποκαταστήσει τη δικτατορία των συνταγματαρχών και τον λαό μας να υποφέρει και να μη μπορεί να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.
Ο καθένας μπορεί να τοποθετήσει τον εαυτό του όπως νομίζει, απέναντι στο ηρωικό γεγονός. Αυτό όμως, σημαίνει – και αυτό πιστεύω ότι είναι το νόημα της σημερινής επετείου – ένα πράγμα : « ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ »
