«Γονείς, δείξτε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη ζωή των παιδιών σας»: Η έκκληση μιας δασκάλας
Καθένας έχει μια γνώμη για το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
Δείτε επίσης....
Καθένας μπορεί να μας κατακρίνει, να μας κατηγορήσει ότι δεν είμαστε καλοί γονείς.
Αυτή η δασκάλα, όμως, κάνει κάτι διαφορετικό: χρησιμοποιεί την εμπειρία της για να μας πει κάτι σημαντικό: ότι έχουμε απομακρυνθεί από τα παιδιά μας και ότι δεν δείχνουμε ενδιαφέρον για το τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή τους.
Σκοπός του κειμένου δεν είναι να επιρρίψει ευθύνες και να υποδείξει τους ενόχους, αλλά να μας κάνει να σκεφτούμε αν έχει πράγματι δίκιο. Και αν ναι, πώς μπορούμε να αλλάξουμε για χάρη των παιδιών μας.
«[...] Διδάσκω από το 2003. Φέτος είναι η 15η χρονιά που μπαίνω σε τάξη. Όλοι μιλάνε για το πόσο έχουν αλλάξει τα σχολεία και όντως έχουν αλλάξει. [...] Όμως, έχουν γίνει και κάποιες άλλες αλλαγές, που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν.
Κάθε χρόνο για 15 χρόνια, βάζω στα παιδιά την ίδια εργασία την πρώτη μέρα που έρχονται στο σχολείο. Τους δίνω ένα γράμμα που πρέπει να πάρουν στο σπίτι και στο οποίο ζητάω απ’ τους γονείς τους να μου μιλήσουν για το παιδί τους. Τους εξηγώ ότι θέλω να μου πουν για τα όνειρα, τους φόβους, τις προκλήσεις των παιδιών τους και κάνω ένα αστείο ζητώντας τους να περιοριστούν σε όσο λιγότερες λέξεις γίνεται, γιατί όλοι ξέρουμε πως αν αρχίσεις να μιλάς για το παιδί σου, μπορείς να μιλάς για πάντα. Δεν βαθμολογώ αυτά που γράφουν, δεν κοιτάω την ορθογραφία ή τη γραμματική και δεν με νοιάζει αν στείλουν το γράμμα τους με το παιδί ή αν έρθουν οι ίδιοι να μου το δώσουν. Αυτά τα γράμματα με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ σαν δασκάλα, γιατί έτσι γνωρίζω καλύτερα τους μαθητές μου σε προσωπικό επίπεδο. Έχω μάθει για διατροφικές διαταραχές, για θέματα ζήλειας ανάμεσα σε αδέρφια, για κατάθλιψη, για υιοθεσία, για περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας...
Αυτά τα γράμματα ήταν το πρώτο βήμα για να γνωρίσω πραγματικά τα παιδιά. Τα αφήνω να ηρεμήσουν αν συμβεί κάτι αναπάντεχο. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, δύο μαθητές μου, αδέρφια, έχασαν ξαφνικά τη μητέρα τους. Ήμουν η δασκάλα τους για δύο χρόνια. Όπως έχω ξανακάνει, μόλις το έμαθα, πήγα να ανοίξω τους φακέλους των παιδιών για να διαβάσω το γράμμα που είχε γράψει γι’ αυτά η μαμά τους. Είναι ένα δώρο που μπορώ να κάνω στους μαθητές μου για να τους δείξω πόσο πολύ τους αγαπούσε και τους λάτρευε ο γονιός τους. Όσο έβαζα τους φακέλους πίσω στη θέση τους, παρατήρησα κάτι ξεχωριστό. Το ποσοστό των γονιών που στέλνουν αυτά τα γράμματα μειώνεται όλο και περισσότερο χρόνο με τον χρόνο. Παρατηρώντας το πάχος του κάθε φακέλου με τα γράμματα της κάθε χρονιάς, σοκαρίστηκα. Την πρώτη χρονιά, το 98% των γονιών είχαν απαντήσει σε αυτά τα γράμματα. Φέτος, το ποσοστό κατέβηκε στο 22%. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι χάθηκαν πολλές ευκαιρίες να γνωρίσω τους μαθητές μου. Μάλιστα, όλο και περισσότεροι γονείς έχουν πρόσβαση σε ηλεκτρονικά μέσα, κάτι που θα έκανε αυτή την εργασία ακόμα πιο εύκολη και λιγότερο χρονοβόρα.
Το δεύτερο που θέλω να επισημάνω είναι οι εργασίες που έχουν να κάνουν τα παιδιά στο σπίτι. Οι εργασίες που μου παραδίδουν ανέρχονται σε ποσοστό 67%. Όταν λέω εργασίες εννοώ μία περίληψη 5 προτάσεων 2 φορές τον μήνα. Το υπενθυμίζω στους μαθητές μου καθημερινά. Το μόνο που δεν κάνω είναι να τη γράφω εγώ γι’ αυτούς. Οι γονείς συνεχίζουν να μην ενδιαφέρονται για το ότι τα παιδιά τους μαζεύουν κακούς βαθμούς. Ο αντίστοιχος μέσος όρος των μαθητών, που μου παρέδιδε αυτές τις εργασίες παλιότερα ήταν επίσης 98%. Ήταν σπάνιο να μην τις έχουν κάνει παραπάνω από 1-2 μαθητές πριν 15 χρόνια. Τώρα, είναι ενοχλητικό.
[...] Πώς μπορούμε να διδάξουμε τους μαθητές μας, αν οι γονείς τους δεν νοιάζονται για την πρόοδό τους; Πώς θα τους διδάξουμε αν οι ίδιοι οι γονείς τους δεν απαιτούν και δεν ζητάνε από τα παιδιά τους να διαβάσουν;
[...] Μην περιμένετε να πάρετε τους βαθμούς για να ενδιαφερθείτε για την πορεία του παιδιού σας ή να ζητήσετε τα ρέστα γιατί το παιδί δεν τα πήγε καλά στα μαθήματα αυτό το τρίμηνο.
Να είστε γονείς. Να ενδιαφέρεστε για τη ζωή των παιδιών σας έτσι ώστε να τα βοηθήσετε να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, τα προβλήματα με τους φίλους τους, τις πιθανές τάσεις αυτοκτονίας, τις κακές επιδόσεις τους στα μαθήματα. Σας το εγγυώμαι, αν οι γονείς αφιέρωναν περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους και έδειχναν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη ζωή τους, οι επιθέσεις μέσα στα σχολεία αλλά και έξω απ’ αυτά, θα ήταν λιγότερες.
Ως γονείς, είναι υποχρέωσή μας να μεγαλώσουμε ξεχωριστούς ανθρώπους. Είναι η πιο σημαντική δουλειά που έχουμε σ’ αυτόν τον κόσμο. Η παιδεία και η συναισθηματική ασφάλεια που ένας γονιός μπορεί να προσφέρει στα παιδιά του είναι ανεκτίμητα εφόδια.»
ΠΗΓΗ: www.mama365.gr
